De hetze tegen pro-Palestina activisten
Op 3 april 2018 bericht het Nieuw Israëlitisch Weekblad (NIW) over een hetze door pro-Palestina demonstranten tegen een Joodse agent. “Nederlandse BDS-activisten zijn een persoonlijke hetze begonnen tegen politieagent Max Engelander. De beledigingen op sociale media werden in korte tijd van kwaad tot erger.”, zo steekt de redactie van het NIW van wal.
Engelander schrijft regelmatig bekeuringen uit aan Simon Vrouwe als hij onrechtmatig collecteert. Daarvoor is inderdaad een vergunning nodig, al kun je je afvragen waarom nou juist deze overtreding prioriteit is voor de politie. Simon staat het liefst rustig in zijn eentje met zijn karretje op de Dam alwaar hij voorbijgangers informeert over de bezetting van Palestina en het lot van de Palestijnen. En als hij ook nog wat geld kan ophalen om dat vervolgens rechtstreeks via Western Union naar Gaza over te maken, dan is daarmee wat hem betreft niets mis.
Pro-Palestina protesten op de Dam zijn een doorn in het oog van de pro-Israel lobby, die Simon en anderen al jaren van de Dam en vervolgens uit de rest van Amsterdam proberen te krijgen. Een groepje zionisten staat continue te provoceren bij Simon en andere pro-Palestina activisten, hetgeen regelmatig leidt tot problemen door de losse handjes van diverse zionisten en met name Michael Jacobs. Daarnaast wordt het stadsbestuur en de raad bewerkt door middel van een agressieve lobby. En met resultaat. Op 28 april 2017 perkte Van der Laan het demonstratierecht van Simon Vrouwe fors in. Simon mocht nog maar één keer in de twee weken drie uur op de Dam staan. Simon Vrouwe hield zich daar aan, en op de andere dagen ging Simon op het Leidseplein of het Koningsplein staan. Maar anders dan Van der Laan had gehoopt, werd met het verbod geen enkel probleem opgelost. De zionisten verhuisden gewoon met Simon mee en stonden op het Leidseplein of Koningsplein bij Simon’s protest te zieken.
Ook Rob van Norren demonstreert vaak in z’n eentje op de Dam, alwaar hij net als Simon continue wordt lastiggevallen door zionisten. Op 12 april 2019 perkte Halsema ook Rob's demonstratierecht fors in. Ook Rob mocht nog maar drie uur een keer in de twee weken op de Dam staan. Maar Rob stapte naar de rechter en die zette een grote streep door het besluit van Halsema. Eenmansprotesten vallen namelijk niet onder de Wet Openbaarheid Manifestaties, en kunnen derhalve niet ingeperkt worden. Als bijeffect kon Simon Vrouwe daardoor ook weer - mits in z’n eentje - net zo vaak als hij wil op de Dam staan. En zo verplaatste het tafereel zich terug naar de Dam.
Halsema lijkt te berusten in haar verlies in de rechtszaal, maar de problemen tussen pro-Palestina demonstranten en zionisten zijn er niet door opgelost. Nog steeds weigert Halsema - na tientallen verzoeken van ons - om met ons of haar ambtenaren om de tafel te gaan om tot een echte oplossing te komen.
En ook blijft Halsema Simon Vrouwe belagen met agenten die controleren of Simon geld aanneemt. Als Simon nog een keer betrapt wordt, moet hij van Halsema een dwangsom betalen van 2000 euro. Zeer apart als je je bedenkt dat Halsema geen raadsvergadering voorbij laat gaat om te benadrukken dat ze te weinig agenten heeft en dat er daarom pijnlijke keuzes moeten worden gemaakt qua politie-inzet. Extra wrang omdat bij de straatmuzikanten op de Dam vaak wél een oogje wordt dichtgeknepen.
Max Engelander doet er nog een schepje bovenop. Soms staat hij te wachten uit het zicht achter een paar andere mensen, en rent dan snel naar Simon toe om hem te bekeuren als Simon geld aanneemt. Sowieso al raar gedrag van een agent, maar nu blijkt Max Engelander zwaar pro-Israel te zijn. Uiteraard is dat ook helemaal prima (of althans niet meer of minder fout dan bij een andere burger), maar Engelander heeft het op zijn Facebook ook specifiek gemunt op Simon. Zo tekent Engelander op 4 april 2016 een petitie waarin het stadsbestuur wordt opgeroepen om Simon Vrouwe en andere pro-Palestina demonstranten van de Dam te verwijderen. Dan wordt het bekeurgedrag van Engelander toch op z’n zachtst gezegd opmerkelijk.
Opmerkelijk is ook dat de politie in het artikel van het NIW aangeeft dat pro-Palestina demonstranten wellicht vervolgd zullen worden voor smaad. Maar smaad is alleen smaad als de feiten niet waar zijn. Politiewoordvoerder Sara Tillart zegt tegen het NIW: “Deze zaak ligt ook nog eens intern bij de portefeuille Discriminatie, gezien de Joodse achtergrond van de agent. Zij zijn nog in beraad over de kwestie. Dit speelde zich af op de openbare weg en daar mag in principe gefilmd worden. Maar als men zich schuldig maakt aan smaad en/of laster, heeft dat gevolgen.” De dreigende opmerkingen in het artikel blijken losse flodders. Niemand van de pro-Palestina demonstranten wordt aangeklaagd voor laster of smaad.
Uiteraard benadrukt het NIW de Joodse achtergrond van deze agent. Alsof wij iets anders zouden hebben gedaan als hij christen of atheïst zou zijn geweest. Het gaat om de combinatie van raar gedrag naar pro-Palestina activisten en zijn uitgesproken publieke vijandige houding naar Simon Vrouwe door bijvoorbeeld zo’n petitie te ondertekenen. Dat past geen enkele agent.
Op 24 mei 2019 wordt Simon Vrouwe verhoord op politiebureau Waddenweg in opdracht van officier van justitie mr. A.J.M. Vreekamp. Kort laat de agent hem een foto zien waarop Simon te zien zou zijn. Intimiderend wordt hem toegesnauwd dat hij maar beter een goede advocaat kan zoeken. Eindelijk heeft de politie dan een nieuw haakje gevonden om Simon hard aan te pakken, na de nederlaag die Halsema leed in de rechtbank. De burgemeester, het OM en de politie werken in dit dossier nauw samen blijkt uit alles.
Vijf agenten die Simon Vrouwe goed kennen, verklaren allemaal dat Simon de man is op de foto die op 14 mei een glazen buis met daarin poep tegen de voordeur van het Anne Frankhuis heeft gegooid. De voordeur was behoorlijk beschadigd. Simon weet niet wat hem overkomt. Hij is die avond nota bene geeneens in Amsterdam geweest (hetgeen later ook blijkt uit records van KPN-telfort die opgevraagd worden door de politie). En ondanks zijn grote aversie tegen Israel, zou hij nooit iets doen naar Joodse instellingen of Joden. Dat zou ook raar zijn, aangezien hij vaak samen met Joden voor de Palestijnse zaak opkomt. Simon wijst de agent tijdens het verhoor er fijntjes op dat de man op de foto die hij voorgeschoteld krijgt toch helemaal niet op hem lijkt. De agent grinnikt een beetje ontwijkend en schrijft op wat Simon verklaard.
Maar de officier van justitie Vreekamp zet door. In het voorjaar van 2019 en in de eerste helft van de zomer werken diverse agenten in opdracht van Vreekamp aan een uitvoerig dossier en wordt alvast een zitting gepland. Op 25 oktober zal Simon zich moeten verantwoorden voor de rechter. Op 4 oktober moet Simon zich ook al melden bij de reclassering, alwaar hij wordt behandeld alsof hij al veroordeeld is.
Eind september zit officier van justitie Vreekamp in haar vrije tijd op een terrasje in de buurt van de Dam, en ziet bij toeval Simon langsfietsen met zijn karretje met Palestina uitingen. Vreekamp kende Simon niet persoonlijk, en was uitgegaan van de verklaringen van de vijf agenten die Simon goed kennen. Maar direct concludeert zij dat Simon niet de man op de foto is.
Daarna volgen vele interne overleggen tussen het OM en de politie. Vreekamp realiseert zich dat dit een afgang wordt in de rechtszaal. Doorgaan met de zaak is geen optie, daarvoor zijn de beelden te duidelijk. Maar afblazen van de zaak betekent ook een afgang voor het OM en al helemaal voor de politie.
Vreekamp realiseert zich dat ze geen keus heeft. Ze blaast de zaak af, cancelt de zitting bij de rechtbank Amsterdam en nodigt Simon en zijn advocaat uit voor een gesprek. Er wordt een charme-offensief ingezet, hopende daarmee media-aandacht te voorkomen. Op 28 november lopen Simon en zijn advocaat het kolossale gebouw van het OM aan het IJ vlakbij het centraal station binnen, om uiterst vriendelijk ontvangen te worden. Vreekamp gaat diep door het stof en biedt vergaande excuses aan. Ook zullen de kosten van Simon's advocaat worden betaald. Geïnteresseerd vraagt Vreekamp vervolgens hoe het met Simon’s demonstraties op de Dam gaat. Na alles wat er gebeurd is, maakt de geveinsde interesse geen indruk meer op Simon.
En jullie raden het al… uit het dossier blijkt ook dat Max Engelander een van de agenten is die verklaarde dat Simon de man op de foto was. Een agent dus die Simon door en door kent. Ook wijkagent voor de Dam Christiaan Merks die Simon goed kent, verklaarde dat Simon de man op de foto was. Merks wringt zich inmiddels in allerlei bochten als hij Simon op de Dam ziet en doet uiterst aardig naar Simon… als onderdeel van het charmeoffensief. Wat heeft vijf agenten bezielt om Simon aan te wijzen als verdachte, terwijl het voor de officier van justitie Vreekamp direct klip en klaar was dat Simon niet de man van de foto is?
Op 10 december post Simon voor het eerst publiekelijk over de kwestie op zijn facebook pagina. Vreekamp en de politie realiseren zich dat het charme-offensief mislukt is dat documenten en foto’s naar buiten zullen komen. De vriendelijkere houding van de politie is alweer voorbij. Direct knutselen de politie en het OM een nieuwe zaak in elkaar en zo zit Simon maandag 6 januari alweer voor een volgend verhoor op het politiebureau Waddenweg. Voortvarend worden aangiftes van zionisten weer opgepakt, terwijl Simon zelf geen aangifte kan doen als hij weer eens gemept is door een zionist. Agenten sturen Simon dan zonder pardon weg. Aangiftes uit het verleden zijn allemaal geseponeerd.
Niet alleen Simon wordt zwaar genaaid door de politie. Op 17 februari 2019 verklaarde een agent dat hij Rob van Norren met een Hakenkruis had gezien bij zijn eenmansprotest op de Dam. Dat bleek later eveneens vals. Schoorvoetend heeft de politie het rapport aangepast. Er was toch geen Hakenkruis te zien bij Rob’s eenmansprotest. Ach ja, we zien allemaal wel eens een Hakenkruis dat er niet is…. Toch?
Zowel de politie, het openbaar ministerie als de gemeente Amsterdam zijn benaderd voor feedback. Het Openbaar Ministerie en de politie hebben de ontvangst van het concept artikel bevestigd, maar geen wijzigingen voorgesteld. De gemeente heeft niets van zich laten horen.