Repressie activisten en de oorverdovende stilte bij de linkse elite
De afgelopen weken heeft de overheid onomwonden duidelijk gemaakt dat linkse activisten keihard zullen worden aangepakt. En daar mogen doden bij vallen. Pegida kon zondag 9 oktober wederom zonder enige problemen haar haat verspreiden. Dat is voor de overheid geen enkel probleem. Alleen het hakenkruis is een probleem, want daarmee worden de gevoelens van de joodse gemeenschap gekrenkt. En zoals ik al eerder betoogd heb, de status van de joodse gemeenschap is heilig. Daar zou ik geen moeite mee hebben, mits alle minderheden in Nederland goed beschermd zouden worden. Maar wel opkomen voor de joden maar niet voor de moslims is domweg een grove schending van het gelijkheidsbeginsel (artikel 1 van de grondwet).
Natuurlijk laten sommige burgers het er niet bij zitten, en proberen iets te doen aan het opkomende fascisme dit keer primair gefocust op moslims. Zij zien wél de paralellen met de tweede wereldoorlog. Maar elk verzet tegen Pegida en andere rechtse clubs wordt hardhandig gebroken. En daar mogen dus doden bij vallen van de overheid. De politie zette bij de Pegida demo na een verstorende actie van linkse activisten met een gevorderde boot de achtervolging in. De politie schroomde het niet de schipper opdracht te geven over de kano van een linkse activist heen te varen. Daarbij had de activist ernstig verwond kunnen raken. En in het ergste geval had hij kunnen overlijden. Maar dat interesseert de overheid geen reet. Het linkse verzet moet coûte que coûte gebroken.
Twee dagen voor dit drama besloot het Openbaar Ministerie in hoger beroep te gaan tegen Jerry Afriyie. Een dag eerder werd Jerry nog vrijgesproken van vervolging, omdat hij volgens de rechter namelijk nooit gearresteerd had mogen worden. In de uitspraak stelt de rechter dat er geen ‘dreigende wanordelijkheden’ waren die de arrestatie van de linkse activisten rechtvaardigden. Het was 'een ongeoorloofde inbreuk op de vrijheid van meningsuiting en vrijheid van betoging'. Ook was de aanhouding volgens de rechter ‘onnodig fors’. Zonder zorgvuldig na te denken over de overwegingen van de rechter, deelde het OM direct na het vonnis mede om in hoger beroep te gaan. Het overvaren van de kano en de snelle actie van het OM om in hoger beroep te gaan zijn duidelijke signalen van de overheid aan linkse activisten: verzet je niet, want anders maken we je kapot.
Activiste Joke Kaviaar ging Jerry Afriyie voor. We weten dus wat Jerry gaat overkomen. Zij is jarenlang vervolgd door het openbaar ministerie, waarbij het OM zo ongeveer elk procestrucje heeft uitgehaald dat je maar kan bedenken. Het gaat op een gegeven moment niet meer om de inhoud, maar om het breken van ons moraal, en om activisten in spe te weerhouden om actief te worden. En niet zonder succes, want het verzet blijft smal en de steun voor de weinige activisten die er in Nederland zijn is klein.
Van rechts tot links worden de activisten van het verleden geprezen om hun bijdrage aan de ontwikkeling van onze rechtsstaat. Een paar weken geleden heb ik mijn politie-dossier ingezien op het hoofdkantoor van de Amsterdamse politie. Daarin trof ik onder andere een vertrouwelijke email door mij verzonden aan college activisten. Kennelijk is de overheid zo bezorgd over mijn acties, dat de politie een rechter-commissaris heeft kunnen overtuigen dat het gerechtvaardigd is om mijn email af te tappen. En afluisteren zullen ze me dan ook wel. Ik zie het maar als een compliment. Kennelijk ziet de overheid mij dus als een persoon om rekening mee te houden. En gelukkig ging ik in al mijn handelen er al vanuit dat ik word afgetapt en afgeluisterd. Na het bestuderen van mijn dossier liep ik door een lange gang naar buiten en zag daar de grote romantische zwart/wit foto's van de provo's aan de muur hangen. Het kan verkeren. Ach ja. Mandela werd ook lang gezien als een terrorist. Nu hangt zijn foto aan de muur in de werkkamer van VVD- kamerlid Han ten Broeke, die hem beschouwt als belangrijke vrijheidsstrijder. Zo ook beschouwt de rechtse elite de huidige activisten als een soort terroristen en zwijgt de linkse elite in alle toonaarden.
Het zwijgen over de repressie van linkse activisten door zowel zowel de SP, GroenLinks, de PVDA als D66 is stuitend. Maar ook Amnesty International zwijgt in alle toonaarden over het hoger beroep tegen Jerry Afriyie en over het overvaren van de kano. Terwijl Amnesty Nederland haar nek uitsteekt voor activisten overal ter wereld en activisten in nood een hart onder de riem steekt, zit Jerry nog steeds op een telefoontje van Amnesty te wachten. En als er iemand moet weten hoe hard zo'n hoger beroep aankomt, dan is het Amnesty wel. Ook inhoudelijk wil Amnesty haar handen niet branden aan de zwarte pieten discussie, terwijl het inmiddels toch zo duidelijk is dat het anno 2016 not done meer is om je gezicht als wit mens zwart te schminken, wetende dat je zwarte mensen daarmee kwetst. Ook na de uitspraak van de kinderombudsman, mengt Amnesty zich (nog) niet in de discussie.
De overheid laat het gevecht om de kleur van zwarte piet grotendeels over aan de burgers. Een verzoek door DENK voor een debat werd door een meerderheid in de tweede kamer afgewezen. Terecht merkte Kuzu van DENK op dat 'het toch onbestaanbaar [is] dat de meerderheid van de kamer wegloopt voor een debat over de meeste elementaire rechten van een kind.' Over zo ongeveer alles wordt in de kamer gediscussieerd, en terecht, maar aan zwarte piet durft de kamer haar handen niet te branden. Alleen GroenLinks steunde DENK. De SP onthield zich van stemming.
Op 12 november is de landelijke sinterklaasintocht in Maassluis. De neonazi's van de NVU hebben al aangekondigd te komen demonstreren voor zwarte piet. Pegida zet haar maandelijkse demo de dag daarna in Den Haag ook in het kader van zwarte piet. Uiteraard komen linkse activisten tegen zwarte piet demonstreren. Ik hou m'n hart vast hoe dit gaat aflopen. Dat het weer uit de hand loopt door hardhandig optreden van de politie is zeer aannemelijk. Als daarbij dodelijke slachtoffers vallen, krijgen we vast het debat in de tweede kamer waar we al zo lang op wachten, en worden politici maar ook Amnesty International geforceerd een kant te kiezen en een positie in te nemen. Niet voor niets luidt een belangrijk gezegde in onze superieure cultuur: 'als het kalf verdronken is, dempt men de put.'