Korpschef Frank Paauw bijt in het stof

Wat doe je als korpschef wanneer je steeds moet toegeven dat jouw dienders dingen fout hebben gedaan? Dan ontneem je iemands klachtrecht. Hatseflats. Probleem opgelost.

Op 14 mei 2020 ontving ik van korpschef Frank Paauw een brief. Strekking: De politie doet niets meer met uw klachten.

Redenen? Nou, dat was dus lastig voor de politie. En dus verzon Frank Paauw samen met zijn klachtenafdeling een paar redenen. Hatseflats. Probleem opgelost.

De klacht en de falende ombudsman

Tegen zo’n soort brief kan geen bezwaar en beroep aangetekend worden (wordt gezien als feitelijke handeling en geen besluit in de zin van de Algemene Wet Bestuursrecht). Tegen feitelijke handelingen kun je alleen klagen. Maar dat recht was mij dus ontnomen. En dus ben ik naar de Nationale Ombudsman gestapt, die tot mijn stomme verbazing zonder enig onderzoek meeging in het verhaal van Frank Paauw. Leugens dus. Deze weg liep dus dood.

Rectificatieverzoek

Met betrekking tot de leugens in de brief van Frank Paauw kon ik echter nog een andere weg bewandelen. Op basis van de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG) diende ik een rectificatieverzoek in. Ik maakte echter een foutje. Ik vergat te vermelden dat het rectificatieverzoek op basis van de AVG ingediend was. Een bestuursorgaan behoort dan te vragen op basis van welke wetgeving het verzoek is ingediend, maar de politie greep dit haakje aan om mijn verzoek buiten behandeling te stellen. En dus ontstond er een patstelling. Daarop heb ik de rechtbank ingeschakeld en een zogeheten “niet tijdig beslissen” beroepsprocedure opgestart… met succes. De politie wist dat dit een schandelijke vertoning zou worden in de rechtbank en er een dwangsom zou worden opgelegd, en nam dus toch een besluit met betrekking tot mijn rectificatieverzoek. Uiteraard werd dit verzoek afgewezen.

De bezwaarfase

Vervolgens heb ik bezwaar aangetekend. De hoorzitting was pathetisch. De jurist van de politie kon nauwelijks verhullen dat ze juridisch geen chocola kon maken van de positie van Frank Paauw en de zwaar geïrriteerde klachtenafdeling. Bij de beslissing om mij mijn klachtrecht te ontnemen had Frank Paauw en de klachtenafdeling geen advies gevraagd aan de juridische afdeling. Die zouden hebben geadviseerd dat dit besluit juridisch geen stand zou houden. Frank Paauw en de klachtenafdeling hadden gewoon niet gedacht dat ik zo volhardend zou blijven en lieten zich leiden door een bijna blinde woede.

Gezichtsverlies

Na de hoorzitting en feedback van de juristen aan Frank Paauw en de klachtenafdeling dat de “stopbrief” om geen klachten meer van mij in behandeling te nemen juridisch onhoudbaar was, werd koortsachtig nagedacht hoe gezichtsverlies vermeden zou kunnen worden. Met name met betrekking tot de keiharde leugens van Frank Paauw: uiteraard moest en zou voorkomen worden dat erkend moest worden dat Frank Paauw dingen verzon om mij mijn klachtrecht te ontnemen.

Intrekken stopbrief

En uiteraard nam de politie weer niet tijdig een besluit, en dus moest ik wederom de rechtbank inschakelen (de tweede ‘niet tijdig” beslissen beroepsprocedure) om een beslissing op bezwaar af te dwingen.

Door de dreigende zitting ivm de tweede “niet tijdig beslissen beroepsprocedure” trok de politie op 22 oktober de stopbrief in. Redenatie: Klachten zijn juist goed want daarmee kan vertrouwen hersteld worden blablabla….

Parallel aan het intrekken van de stopbrief verklaarde de juridische afdeling mijn bezwaar ten aanzien van mijn rectificatieverzoek "niet ontvankelijk". Nu de stopbrief ingetrokken is, is er volgens de politie geen procesbelang meer. Slim bedacht, maar nee. Dat procesbelang is er wel.

Politiegeweld

Omdat ik niet meer kon klagen, voelden agenten zich helemaal vrij om te doen en laten met mij wat ze wilden. En zo draaide Arien Hunting tot drie keer toe mijn polsen om tijdens arrestaties op de Dam. M.b.t. die arrestaties ben ik inmiddels in 3 van de 14 keer vrijgesproken, maar ik ben door de rechtbank Amsterdam wel veroordeeld voor smaad. Om het structurele politiegeweld van deze rotte appel binnen de politie Amsterdam te stoppen (volgens de rechter mag ik hem wel rotte appel noemen), hetgeen dus niet meer kon via klagen, zette ik een video met zijn naam erbij op het internet. Het werkte. Agenten gingen vanaf dat moment voorzichtiger met mij om. Arien Hunting deed uiteraard aangifte tegen mij van smaad, waarvoor de rechtbank mij veroordeelde, ondanks dat de rechtbank bepaalde dat de arrestatie onrechtmatig was. In hoger beroep vechten we dit aan. Met het intrekken van de ‘stopbrief” staat nu vast dat mij onrechtmatig het klachtrecht ontnomen was. Voor de behandeling in hoger beroep van de smaadzaak is van belang te weten dat het mij ontnemen van mijn klachtrecht gebeurde op basis van leugens. Hopelijk doet de bestuursrechter uitspraak in deze nieuwe zaak voordat het hoger beroep op zitting behandeld wordt.

En nu neemt de politie mijn klachten wel serieus? Helaas. Nu worden de meeste klachten per stuk buiten behandeling gesteld. Nieuw argument: U klaagt over beleid, en daarover kunt u niet klagen.

Zowel de politie, het Openbaar Ministerie als de Nationale ombudsman zijn in de gelegenheid gesteld te reageren op het artikel (ivm feitelijke onjuistheden). En tevens is hen de mogelijkheid geboden een reactie te geven op het artikel (hetgeen ik dan hier geplaatst zou hebben). Geen van de drie organisaties heeft daarvan gebruikt gemaakt.